پنجه های بی اخلاقی فوتبال، گلوی ورزش ایران را می فشارد
از حضور بازیکنان سرشناس و به قولی مشهور در پارتی های مختلط گرفته تا برپایی جشن های باشگاهی همراه رقص و پایکوبی زن و مرد با بودجه های بیت الحالی!!!
صبح قزوین؛ هر موقع که قلم به دست مبارکم می رسد و بادی به غبغب می اندازم و می نویسم “به نام اوئی که می بیند!” یهو انگار یه توپ جنس اعلا که البته ساخت وطنه، می خوره تو صورت آفسایدم و چند دقیقه ای منگ می مانم که این که نوشتی یعنی چه؟!!!
اثرات برخورد آن توپ مارک وطنی به حدیه که فاز عرفانیم گل می کنه و یاد حرف رجبعلی خیاط می افتم که می گفت: “اونقده که دلم برای خدا می سوزه برای ائمه(علیه السلام) نمی سوزه، چون مشتری های امامان زیادن، اما کسی سراغ اونی که باید، نمی ره و نگاهشو تو زندگی نمی بینه و مثل همیشه، مشتری های خدا همیشه کم اند!!!”
یاد ایامی بخیر که بچه بودیم و با عشق می نشستیم پای کارتون فوتبالیست ها و نزدیک بود به جای تور دروازه توپ سوباسا صورت ما رو با دیوار یکی کنه، گمانمون این بود که در دنیای واقعی هم می شه با کمترین فیس و ادا و فقط و فقط با یک توپ که دوست همیشگی یک فوتبالیسته، کشورتو به عزت برسونی.
میشه روحیه ای مثل “سوباسا اُزارا” داشته باشی و غرور، خودبینی امثال واکی و کاکرو را زمین بزنی!
اما انگار باید این خیال خامتو بذاری دم کوزه و آبشو بخوری!
ای بابا! نخواستیم برید بشید امثال مردانی دینی چون پوریای ولی و تختی!!! با شمام فوتبالی ها، همین که ما را شرمنده اخلاقی ورزشی تون کنید کافیه!
اما اگه از حق و انصاف گذر نکنیم، باید زبونی بجنبونیم و بگیم مردان فوتبالی اون قدیم ندیما – البته هر کی سن این نگارنده بخت برگشته را ندونه فکر می کنه از اون مو سفیدای بی دندون روزگاره! شما ندیده و نشنیده بگیرید!- حیا را نخورده بودند و آبرو را هم قی کرده باشند!
واقعا اونقدر اخلاق توشون پیدا می شد که بتونیم اسمشون رو مردان فوتبالی بذاریم و مثل این قرن تکنولوژی یه حلقه ی بی اخلاقی دورگردانای کلفتشون آویزون نشده بود!
و صد البته این دوره و زمونه اخلاق ورزشی به سان حلقه مفقوده ای شده که گذشتگان پرادعای فوتبالی ما نتونستند برای آیندگان از دماغ فیل افتاده این مرز و بوم به ارث بذارند.
اگر بخوایم به دنیای خارج از گود فوتبال نگاه عاقل اندر سفیه 20 و سی ای بندازیم و بگیم حدود 90 درصد مشتاق یازده بازیکن و یک مستطیل سبز و یک توپ گردند، گزافه نگفتیم.
توپ اخلاق و مردانگی در این رشته پرهیاهوی ورزشی به شکلی اوت شده که نباید از اتفاقاتی که هر روزه به سمع و نظر مبارک تان می رسد، متعجب شوید و دو تا شاخ گوزنی از سرتان بیرون بزند؛
از حضور بازیکنان سرشناس و به قولی مشهور در پارتی های مختلط گرفته تا برپایی جشن های باشگاهی همراه رقص و پایکوبی زن و مرد با بودجه های بیت الحالی!!!، شایعه روابط نامشروع برخی بازیکنان و محرومیت چند ساله آنها، قراردادهای میلیاردی و بازی های فوتبالی که فقط باید بی حالیش را قورت دهی، نوع پوشش و آرایش ظاهری عجیب و غریب، اخلاق های تند و کاربرد الفاظ رکیک که جزو لاینفک مربی و فوتبالیست و مدیران شخیص شده، دست های پشت پرده ای که باشگاه های دولتی و فوتبالیست ها را ارث پدر جدی خود می دانند و این قصه ادامه دارد و اما بالا رفتیم دوغ و ماست بود را ندارد و همه چیز راستکی است.
البته عزیزانم تا سرتان سوت نکشیده و راهی ناکجا آباد نشده اید به قول سهراب: چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید!!!
در وسط این معرکه بی در و پیکر، کمیته به اصطلاح انضباطی همچون میّتی است که بر روی زمین مانده و باید نمازی بر آن بخوانند و با تدفین به دیار باقی بفرستندش!
ما که خیری از این کمیته ندیدیم شما را نمی دانم! اما چرا یادمان رفت بگوئیم این فوتبالیست های کهکشانی ما فیض ها برده اند از این ره که بماند…
همان بهتر که با سر بروند در این همه گودال افتضاحاتی که بار می آید و چشم بصیرتی برای دیدنش یافت نمی شود!
این روزها مخبر گرامی خارج از گودمان سوژه هایی را ارسال می کنند که …
از عابدزاده مان که روزی عقاب آسیای می نامیدیمش و امروز مربی دروازه بانی دختر فوکولی های آمریکایی شده، تا میلیاردر عابر بانکی که پول شمارش تعطیلی ندارد و فقط 5 میلیارد می دهد تا جیب بادی شیخ نشین های عرب پر شود تا خلعتبری بیاید و دربی هیچ آوردشان رسمیت پیدا کند!
دیگر کارد به استخوان مردمی بنده نواز و ورزش‌دوست رسیده که این اخلاقیات مدرن فوتبالی ها برایشان همچون خاری در چشم و استخوانی در گلو شده است!
تا به کی قرار است به جای پاسخ های مردانه جناب کفاشیان مدیر فوتبال کشور در دولت تدبیر و امیدمان، شاهد خنده های زهرافکن به دل های زخم خورده مان باشیم؟
یعنی در این مملکت 75 میلیونی، شخص شخیصی یافت نمی شود که به قول روشنفکران، جامعه فوتبالی ما را التیام ببخشد و نجات دهد؟
یعنی به کسی از این پرمدعیان چشم کورکن برنخورد که این همه پول هنگفت و به قولی یامفت به برخی عرب های شکم‌گنده ای که نام زیبای خلیج فارس مان را کات کردند و اسمی جعلی بر روی لیگ خود گذاشتند؟
دست مریزاد بر این همه غیرت ایرانی و ملی تان!
حال بماند که قهرمانانی که از گوشت و پوست این مملکتند و به عللی زمین گیر خانه هایشان شدند و پولی برای درمان ندارند، کو چشمی بینا تا ببینند و …
اگر بخواهی سرکی به این ورزش بی در و پیکر ایرانی بکشی، بورسش می شود فوتبالی که همیشه از همه جا به آن رسیده و باز غر زدن هایشان تمامی ندارد، قرارداردهای میلیاردی این عزیز دردانه های مستطیل سبز را از ذهن بگذرانید و ترازو ببندید با کارمند و کارگری که طی سی سال تمام دوران خدمتش هزینه های دریافتی اش به اندازه یک فصل لیگ فوتبال این معترضین ناراضی هم نمی شود!!!
چرا باید با بی تدبیری استعدادهای مان سوخت شود و یا به سرقت رود؟ چه کسی می خواد به این تبعیضات پایان بده و عدالت رو برقرار کنه؟
کشتی گیرای قهرمان کشورمونو یادتون هست می گفتن روزی 20 هزار تومن دریافتی داشتن که ماهی میشه 600 هزار تا و با کارگری خرج خانوادشونو تأمین می کنن، اما به خاطر غیرت ایرانی شون بازم تو میدون می مونند.
حال به گوش این آقایان چه کسی قراره برسونه که ای بابا اگه تو المپیک اسم ایران جهانی میشه فقط فقط به دلیل قهرمانی پهلوان مردان کشتی ماست نه تدبیر این مدیران!
از محمد بنا سرمربی قهرمانی کشتی فرنگی که سالها ایران را قهرمان کرد و به خاطر کم لطفی بالادستی های ورزش، میدان را ترک کرد.
رضا مهماندوست که تکواندوی ایران را جهانی کرد و با ندادن هزینه های مربی گری اش فرزندانش را از دست داد و حال خانه نشین شده است!!!
شایدم ما داریم کم لطفی می کنیم، وقتی مسئولین فدراسیون های ما ورزشی نیستند و معلوم نیست این بده بستان های مدیریتی آن ها را از کجای تاریخ به حوزه فوتبال کشانده است، دیگر چه امیدی بر زمین خواهد ماند؟
در این بین این عرق ریزان میدان ورزشی چه خوب هم با تکنولوژی و عصر رسانه پیش می روند، انتشار عکس هایی به سبک گلشیفته فراهانی در صفحات فیس بوک و شبکه های اجتماعی قرار است چه گلی به سر این آقایان پر ادعا بزند؟
یاد ستاره فوتبال آرسنال «مسعود اوزیل» افتادم که نشان مسلمانی باعث افتخارش است و موفقیتش را مدیون خواندن نماز و گرفتن روزه می داند.
حال بماند که فوتبالی های ما کجای این دنیای اخلاق ایستاده اند؟
آنقدر از این میلیاردرسواران، زخم به دل پر درد ما رسیده که حاضریم دوباره برای تجدید خاطره عشق فوتبالی مان برویم و بنشینیم بازپخش کارتون فوتبالیست ها را از شبکه پویا دنبال کنیم و البته صد درود و بدرود به روان سوباساها که هیچ وقت ما را ناامید نکردند و از جلد انسانیت خود خارج نشدند که هیچ، اطرافیان شان را هم مردانه پروراندند!
و در آخر تا یادمان نرفته دوباره لق لقه زبان می کنیم و می گوییم:” به نام اویی که می بیند و ما غافلیم!!!”
