با مطالعه قرآن کریم متوجه می شویم که همیشه در قرآن، قوی بودن به عنوان یک امتیاز و عامل مثبت ارزیابی شده است.
-
خداوند متعال در آیات متعدّد خود را « قوی » می نامد:
«ان القوة لله جمیعاً» (بقره/ ۱۶۵)
تمامی قدرت و توانایی از آنِ خداوند است.
-
همچنین خداوند درباره ی لزوم تقویت بنیۀ رزمی و نظامی می فرماید:
«واعدوا لهم مااستطعتم من قوه» (انفال/ ۶۰)
هر نیرویى در قدرت دارید، براى مقابله با آنها [دشمنان]، آماده سازید!
پیامبران الهی نیز نیرویی فوق العاده داشته اند که از جانب خداوند به آن ها عطا شده بود:
-
وقتی « بنی اسرائیل » انتخاب طالوت را از سوی پیامبرشان «اشموئیل» به عنوان رهبر، مورد انتقاد قرار می دهند، وی در پاسخ می گوید:
«ان الله اصْطفاهُ علیکم و زادهُ بَسْطه فی العلم و الجسم» (بقره/ ۲۴۷)
خداوند او را بر شما برگزیده و قدرت علمی و جسمی وی را از شما افزون تر قرار داده است.
-
وقتی قرآن سرگذشت حضرت موسی (ع) را بیان می فرماید، او را مردی نیرومند و قوی معرفی می کند. در یک جا می فرماید:
« فوکزه موسی فقضی علیه » (قصص/ ۱۵)
موسی تنها یک مشت به آن مرد (دشمن) زد و کار او را ساخت (مُرد).
-
خداوند برخی از بندگان خود را نیز از چنین نعمتی محروم نکرده است و به آنها توان بیشتری داده است و از آنها خواسته که شاکر باشند.
هنگامی که حضرت هود (ع) می خواهد یکی از نعمت های خدا بر قوم خود را برشمارد، می فرماید:
«و زادکم فی الخلق بصطه» (اعراف/ ۶۹)
و (خداوند) شما را از جهت خلقت (جسمانى)، گسترش (و قدرت) داد.
امام باقر (ع) فرمود:
آنها (قوم هود) به اندازۀ نخلهاى بلند بودند و کوه را ویران می کردند. (مجمع‌البیان)
ولی آنها شاکر نعمت خداوند نبودند و گوششان بدهکار نبود و به جرم اعمالشان، مورد عذاب الهی واقع شدند، با چه حالی:
«قوم عاد را می دیدى که بر اثر طوفان آن چنان روى زمین افتاده اند که گویا تنه هاى درختان نخل بود که به روى زمین افتاده بود.» (حاقه/7)
پس بیاییم هم از خداوند قدرت بخواهیم و هم توفیق شکرگزاری...
تالوت
